නො බලන බව
දකින්නට වත්
ඇස උස්සා නො බලමි
පිනට පේ වුණු
උන් මැද
සුදු සිල්
වෙස් හැඳ
දුක සඟවා
පහන් වත නංවා
හිස නූස්සා ඇදෙමි
ආගන්තුක වෙහෙර බිම
එක පහනක් දල්වා
ඉවසමි
කරුණාව වැගිරෙන
බුදු නෙත මඟහැර
පොළොව පෙඟවුණ
රුධිරය දකිමි
අහස ඇවුරුණ
වර්ණිත බුදුරුව විනිවිද
අහස හැකිලුව
විලාපය අසමි
වෙඩි වැදී මළ අම්මා ට
පහනක් දල්වන්න වත්
මට අවසර නැති මගේ බිම
සංහාරයක ට
සාදු කාර දුන් බැතිමත්හු
පසඟ පිහිටුවා
සත වෙත නිදුක් සෙත පතති
මේ වෙස‍ඟෙහි
දහසක් පහන් දල්වති
අතැර ගිය
භද්ර මිනිසුන් අතර
දෝත මුදුනත තබා
මගේ හිත මම ම ඇවිදවමි
පහන
පහන් අතරම සඟවමි
පින්වත් උවැසියන්
බෝතල් අරන් දෑතින්
මා තැබූ
නිසරු පහන ට
තෙල් වත්කරන්නේ
නො දන්නාකමටය
හොරෙන් දැල් වූ මේ සිල
බුදුනි,
ඔබෙ රුවෙන් එපිට ඇති
මළවුන්ට ය
මහේෂ් මුණසිංහ
මැයි 2011
0 කුළිය:
Post a Comment