Friday, November 28, 2008

සිසිරයේ පිපුන මල [2000] කාව්‍ය සංග‍්‍රහය-ජගත් ජේ එදිරිසිංහ

නූගත් ඝාතකයාගෙ කවිය

නීතිඥයන් දෙදෙනෙකු මැරුවෙමි ඊයේ
දොස්තර කෙනෙකු අළු කෙරුවෙමි දර සෑයේ
සගය බලව අර මුල්ලේ ගැහෙන්නේ
ඉංජිනේරුවෙකි අත් පා කපා දැමූ

කඩුවෙන් කළ යුත්ත පෑනෙන් වලකන්න
වැර දැරූ උන්ට කර ඇති දේ බලපන්න
මුර දේවතාවන් කුමට ද මෙ දැයට
බණ පොත් ගිණි තබමි උණුසුම ලැබ ගන්න

උපාධිය සමග කඩුවක් නොදෙන නිසා
බොහෝ පහසු විය කරනට මගෙ සේවෙ
මගෙ අසිපතට නැත කසි අභියෝගෙ
උගත් කම මොටද කඩුවක් නොමැතිකොට

නිමා කොට රැුයක් බොහො වෙහෙසයි සගය
විවෙකයට සැතපෙමි කහවනු මත්තේ
හෙටත් නැවත ඔ්නැවෙන නිසාවට
මුවත් තබමි අසිපත ඇහැරුණ පසුව


ජගත් ජේ එදිරිසිංහ
සිසිරයේ පිපුන මල 2000 කාව්‍ය සංග‍්‍රහයෙන් උපුටා ගන්නා ලදී.



සිසිරයේ පිපුන මල ජගත්ගෙ ප‍්‍රථම නිර්මාණ සංග‍්‍රහයයි. එය අදින් වසර අටකට ඔබ්බෙන් ඔහු තුල වු සමාජ දැක්මෙ ප‍්‍රකාෂිත ලක්ෂ්‍යයි. වසර දෙදාහ ලබද්දී ද ලොවම කැලඹී නව සහස‍්‍රය පිලිබඳ නොයෙක් භීතිකාවන් සිත් මවා ගෙන මාධ්‍ය කේන්ද‍්‍රීය මහා ව්‍යසනයක් වපුරමින් ඉලක්කම් මාරු වීමට පසුබිම් වූ ආර්ථික මූලෝපායන් ප‍්‍රතිසංවිධානය වූ බැංකු කොල්ලකරුවන්ගෙ සිහින බිඳ වැටුන සමයයි. අන්තර්ජාලය ලොව වඩාත්ම වෙගයෙන් ව්‍යාප්ත වූ කාල වකවානුවයි.ඊට මදක් එහාට දශකයකින් කාල රේඛාව දිග් කළ හොත් ලාංකීය ප‍්‍රගතිශීලි සමාජ ව්‍යාපාරයන්හි දෙවන කඩා වැටීමෙ ඛණ්ඩාංකය හමුවෙ. මෙ ෙඓතිහාසික යුග අන්තර්කාල වකවාණුව කවියාගේ විෂය පථය සපයා ඇත්තේය.

උතුරෙ යුද පීඩනයත් 1988 න් පසු ගොඩනැගෙන පශ්චාත් වාමවාදී නිර්වින්දිත සමාජයත් සමස්ත ආර්ථිකය තුලටම කිඳා බැසගත් මහා පරිමාණ පෙද්ගලීකරණ ව්‍යාපෘතිත් ඉමක කොනක් නැති සංස්කෘතික පුපුරා යාම් ද හරහා අන්ත අසරණ වන දේශීය නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් රජයේ ජනතාවගේ මුදලින් සිය උසස් අධ්‍යාපන අවශ්‍යතා සපුරා ගත් අල්පතරයක් විදේශයන් කරා සංක‍්‍රමණය වන්නේය. බොහෝ අය දෙමළ දේශපාලන රැකවලුන් ලෙස බටහිර රටවල් කරා ඇදෙද්දී සිංහල යමක් කමක් කරගත හැකි මධ්‍යම පංතිකයෝද සිය අනාගත සුරක්ෂාව සම්බන්දයෙන් විදේශ පිහිට පතා ගත්හ.

එබන්දන් ගේ ලසොව ද ජගත් සිය කවි ඇසෙන් විනිවිදින නිමැවුමක් මගේ සිත් ගති.

තරණය

මෙ කන්ද මා නැගුන බොහො උසයි
ගොඩ වුනේ කෙලෙස දැයි මට සිතෙයි
අත දුන්න අතලොස්ස සිහි නැගෙයි

ආ ගමන දුෂ්කරයි හරි දුකයි
බැන්ද බැමි මග දිගට බෝ තිබෙයි
මා පයෙන් ඇද්ද වුන් අපමණයි

මට කළින් පැමිණි වුන් මෙහි සිටියි
උන් පැමිණි දඩුමොණර මෙහි තිබෙයි
මා දෙපා නම් අනේ රිදුම් දෙයි

බිම සිටින බොහෝ අය මට පෙනෙයි
අතරමග වැටෙනවුන් ගැන දුකයි
දිගු කෙරුන මා දෑත නුඹටමයි

to be continued...






Thursday, November 27, 2008

ගම හැර ගිය අඳ ගොවි පුතුගෙන් ලියමනක්-ලක්ශාන්ත අතුකෝරල

ගම හැර ගිය අඳ ගොවි පුතුගෙන් ලියමනක්

තට්ටු තුනේ මැදුර ළගින්
වමට හැරී පෙරට වරෙන්
මා බලන්න එනවා නම් මගේ යාළුවෙ
මෙ මුඩුක්කු ලැයිං අතර
ලෑලි ගැසූ කුටිය අතැර
ගමෙ යන්න අඩ නොගසාපන් කිරි බණ්ඩෙ

ඉර නිදි කොට සඳ නැගිටින
තෙක් බඩ වැටිවල ඇවිදින
ඉර හඳ වාගේ මතකයි ඒ පොඩි කාලේ
කොච්චරවත් හිත තිබුණට
කඩා සෙයිලමෙ කටු වැට
යළි ඒ කාලයට යන්න බෑ නොවැ මිතුරෙ

පාළු පැලේ ? ලැගගෙන
පඹයි මෙන් කෙතේ හිටගෙන
ගමෙ ඉන්න හිත් නොදෙන්න මොකද කාරණේ
මුහන්දිරම් පට්ටම් වල
උජාරුව නැමී බල බල
බැල මෙහෙ කෙරුවා විතරයි අපේ සනුහරෙ

අපෙ වීරිය කිරි වැදිලා
අප මෙන් පහතට නැමිලා
උන්ගේ බිහි පිරෙව්වාට අපි බඩගින්නේ
දවසක උන් පරද්දන්ට
දහඩිය ටික විකුණගන්ට
මාත් එක්ක නතර වෙයන් මගේ මස්සිනේ

ලක්ශාන්ත අතුකෝරල
අමාවකේ සඳක් සිඔිමි 2006 කාව්‍ය සංග‍්‍රහයෙනි


මට මෙ කවිය කවදාවත් ලියන්න බැහැ මොකද මම උපන්නෙම ගාලු පාර අයිනෙ නිසා. ගමක් ගැන මතකයක් නැත්තෙත් නැහැ ඒ ආච්චිලයි ගෙදර තිබුනේ ගමක නිසා. අම්මා ඉඳ හිට අපව කැටුව ආච්චිලයි ගෙදර සති අන්තෙ යන කාලේ තමයි මෙ ගම මගේ ඔලුවට ඇතුල් වෙලා තියෙන්නේ.

ඒත් මෙ සංසිද්ධි තේරුම් ගන්න ගමක ඉපදීමට වඩා ජීවත් වීම වැදගත් වෙනවා.

මම නාගරික වී ඉපිද ගම් ගොඩක ජීවත් වෙච්ච අතීතයක් සමග විදෙස් ගතව ක‍්‍රමයේ තවත් සොඳුරු ගොදුරක් බවට පත් වී ඇත්තෙක්මි. මෙ කවිය මට කියවා ගන්නට මෙ සියල්ල විග‍්‍රහ කරගන්නට බල කෙරෙයි.

මෙ කව මගේ ජීවන අත්දැකීම් ප‍්‍රශ්න කිරීම අරඹන්නේ එහෙමයි.
මට මස්සිනා ලත් නැහැ මෙ වගේ එතිල ඉන්න ජීවිතයට. ආසාවට ඇසුරකට වැටුන කිරි බණ්ඩෙලත් නැහැ. පඹයන්මෙන් නිසොල්මනේ වෙල් එලිවල හිටන් ඉන්න සමහර විට ඒ වෙල්වල රංචු ගැහී කරක් ගහපු මෙ සිදුවීම් මට මැජික් වගෙයි.

ඒත් අඳේට වැඩ කරන ගොවියෝ මම දැකල තිබ්බා ඒ පුංචි කාලෙත්. මට මතකයි අපෙ අම්මා එහෙම කතන්දර කියනවා ලොකු අම්ම එක්ක අහවලා ගේ අඳේ අන්න මෙ පාර අහවලෙකුට දීලා යනාදී වශයෙන්.
ඒත් මට දැනුන එකම දේ ඒක මොන යම් ආකාරයක හෝ වරදක් යන්න පමණි.
ඒක ඒ ක‍්‍රමයේ වරදක් බව දැනගන්න ඊට වඩා ගොඩක් කාලයක් ගත වෙලා.
නගරවල වැදිල රස්සාවල් කරල එතනින් නොනැවති විදේශවල කරක් ගහල ගොඩ ආපු කෙනෙක් තාම මම දැකල නැහැ. ගමෙන් නගරෙට ඒමෙන් ගොඩ යන්න පුළුවනි කියල හිතන එකත් නගරෙන් වෙනත් රටකට පැනල ගොඩ යන්න පුළුවන් කියල හිතන එකත් මෙ ක‍්‍රමයේම මුළාවක් බව අද දවසේ මා වටහා ගන්නේ නිරුත්තර ප‍්‍රශ්නාවලිය තාමත් කෙළවරක් නැති ලෙස මා අභියස දිග හැරෙන නිසාවෙනි.

Tuesday, November 25, 2008

අවි තැනීම-පියන්කාරගේ බන්දුල ජයවීර

අවි තැනීම

මා පියබඳ
බදා වැළඳ
හඩ හඩා
මෙ දුකඳුළු
නිමා කරමු
තුටු කඳුළුම
නෙතු සරසන
දින එනතුරු

බුලත් කසට
බැඳි මුවගින්
විෂ වදනින්
හද පාරන
කල නොසැලී
සිත දිරි ගෙන
රුදු රළු මග
දෙපා නගමු

පරම්පරා සංස්කෘතික
දෘෂ්ටිවාද සීතල යුද
මැද නුඹ මම
අප සැමදෙන
සිරකරුවන්
වෙමු කුටුම්භ
හිරගෙදරක
මාපිය නෑදෑ පූජක
ජේලර්වරු
සංස්කෘතික යෂ්ටි රැගෙන
සීරුවෙන් සිටිති
අවදිව

මෙ අප සැදූ
හිරගෙයක් නොව
හිරගෙදරක
උපනෙමු අපි
කඩා බිඳ දමා හිරගෙය
නිදහසට දෙපා තබනට
අවැසි අවි තනයි
ඉවසුම

පියන්කාරගේ බන්දුල ජයවීර

ලංකා ඉරිදා සංග‍්‍රහය 23-11-2008 න් විල්තෙර කාව්‍ය නිර්මාණ සංග‍්‍රහයෙන් උපුටා ගන්නා ලදී.

ඉවසීම යනු වෛරය එක් රැස් කිරීමයි.