තුෂාරි ගෙ කවියක්...සඳ පායා

සඳ
පායා
(rea) කළුවරට
සොයයි
සඳ එළියක් !

- තුෂාරි පි‍්‍රයංගිකා-

මෙම නිර්මාණය ගැන ඉතා කෙටියෙන් හෝ යමක් ලිවිය යුතු වන්නේ මා කලාතුරකින් අහම්බෙන් රස විඳින්නට යොමු වූ අතිශය ගුප්ත වූ යම් දෙයක් මෙම නිර්මාණයේ ගැබ්ව ඇතැයි මට දැනෙන හෙයිනි.

කල්පනාලෝකයේ එක් පරිච්ඡේදයක මෙසේ දැක්වෙ.

බොහෝ විට කවියා වර්ණනා කරන සිදුවීම් ඇත්ත ව ශයෙන් සිදු වූයේ කෙසේ දැයි ඔහු නොදනී. ගුත්තිල පඩිතුමා හා මූසිලයා ද අතර වූ වීණා වාදය කෙසේ සිදු කරන ලද දැයි වෑත්තෑවෙ හිමියන් දැන සිටියේ නැත. උන්වහන්සේට එය දැන ගන්ට ලැබුනේ ආරංචි මාත‍්‍රයෙන්ය එනම් ජාතක පොතෙහි කියවෙන ප‍්‍රවෘත්තියෙන්ය. ඒ වර්ණනාව කියවන පාඨකයා වීණා වාදනය සිදු වූයේ වෑත්තෑවෙ හිමියන් කියන සැටියෙන් ද නැතහොත් වෙන සැටියකින් දැයි නොසිතයි. වීණා වාදනය සැබවිනුත් සිදු වූයේ එසේ යැයි ඔහු අදහයි.

- වැදිතන්තිරිගේ එදිරිවීර සරච්චන්ද‍්‍ර

මෙ කවියේ එන සුලභ රූපකය වන සඳ අඳුරෙ පායා තම ආලෝකය නැවත සොයා යන්නේ කෙලෙස දැයි කවියා නොදනියි. එය අපි දු නොදනිමු. එහෙත් කවියක ඇති වෙනස ද මේම වෙ. එය අප දන්නා භෙෘතිකය ඉක්මවා යන පාරභෙෘතිකයන් කරා පාඨක මනස රැුගෙන යාමට බල කරයි. නොහොත් අණ කරයි.

දෙවනුව

Jacques Derrida took an hermetic view of language. Words refer to other words, not to things or thoughts. His quarrel was with 'logocentrism', that assumption (as he saw it) that we have an idea in our minds which our writing or speaking attempts to express. That is not at the case. No one possesses the full significance of their words. Texts in some sense write themselves: i.e. are independent of an author or his intentions.

source: http://www.poetrymagic.co.uk/literary-theory/derrida.html

ස්වාභාවධර්මය තුල වු අස්තිර ලෝකයත් පාරභෘතික වූ මිනිසා නිර්මාණය කර ගත් කල්පනාලෝකයත් ගැන පසුවට ලියමි.