"All their many differences aside, one of the most intriguing messages of both Alain Badiou’s and Slavoj Žižek’s philosophy is that, although we live in a world in which our course is fundamentally determined by our biological constitution and social arrangements, it can nevertheless occasionally happen that we are given the chance to perform an act of genuine freedom; an act, to paraphrase Badiou, in which what we do might exceed what we are."
Saturday, April 30, 2022
Thursday, April 7, 2022
A review by Namadee Shakya on The Basis
A review by Namadee Shakya on The Basis
The Basis is indeed a masterpiece. Mathematics, quantum physics, Buddhism, fiction, it has got it all. The story takes you through an exciting experience from the very beginning to the very end. That is what I love the most about this book. It never gets boring.
The basis revolves around an amazing story that alternates between fantasy and reality. In Tarantinoland, the city in which the story takes place, is almost like a modern Sri Lanka. A dystopian society in the midst of a war, where the rule of law and social ethics deteriorate and people are unexpectedly murdered.One day, a person comes to meet Mr. Lankathilaka, who lives in this city, asking him to be a ghostwriter. to write a story about a parliament bombing. But he warns him that what he writes will exactly happen in the real world. Lankathilaka is terrified by this proposal but yet isn’t ready to let go of the 4 million dollars he has been offered to complete the book.
And meanwhile, a parallel story goes around another writer, Mr. Ghananatha. A woman comes to his house and threatens him, saying he has written her real-life story in a book without her permission. Which is a lie, according to Ghannatha, who swears he has never seen this lady before. And this lady claims she had to die in the exact way the character in the book dies while she is standing in front of Ghananatha alive! This leads to a theory of parallel universes explained by string theory.
String theory is a theoretical framework in which the point-like particles of particle physics are replaced by one-dimensional objects called strings. String theory describes how these strings propagate through space and interact with each other. And Mr. Dawson Preethi cleverly matches the string theory with the Buddhist theory of 31 planes of existence, including Ruupa loka, Sura Asura Loka, Deva Loka, and so on.The full story is divided into three main parts: Kama Loka, Rupa Loka, and Arupa Loka.
This is one of the best sci-fi books I have read, and it is really surprising to know that the writer is a Sri Lankan. The "inception" kind of flow makes it even better and still hasn’t failed to make it comprehensible. And the plot is mind-blowing! I think anyone who is interested in sci-fi stories would love this intellectual masterpiece.
Thursday, March 31, 2022
ආරාධනයයි!
ආරාධනයයි!
ග්‍රන්ථ කතෘ නිමල් බණ්ඩාර Nimal Bandara මහතා ගේ ග්‍රන්ථ ත්‍රිත්වයක් අප්‍රියෙල් මස 6 දින සවස 3 ට නෙළුම් පොකුණ මාවතේ මහවැලි කේන්ද්‍රයේ පැවැත්වීමට නියමිත ය.
විදේශ රටවල රැසක ශ්රී ලංකාව නියෝජනය කරමින් විවිධාකාර රාජකාරි අත්දැකීම් ඇති කතුවරයෙකි, බණ්ඩාර මහතා. චාරිකා සටහන් (travel writings) පිළිබද ව, විශේෂයෙන් ම අප්‍රිකාව පිළිබද ව සිංහලෙන් ලියැවුණු ග්‍රන්ථ විරල බැවින්, එම ග්‍රන්ථය වැදගත් මං සලකුණක් වනු ඇත.
Monday, February 28, 2022
The Basis by Dawson Preethi
The Basis is my debut novel.
This extro-scifi is mostly recommended for young readers who are enthusiastic about mathematics, string theory, polycephaly, the 31 planes of existence, and Buddhist cosmology.
Price 2150/=
Courier charges 300/=
Inbox a message with a delivery address and phone number in Whatsapp, +94779968572. You can obtain the bank payment details to purchase the book.
Price 2150/=
Courier charges 300/=
Inbox a message with a delivery address and phone number in Whatsapp, +94779968572. You can obtain the bank payment details to purchase the book.
Thank you.
p.s.
Alternatively, you can buy it from Vidarshana Book Store.
For the rest of the world, Amazon.
Friday, February 25, 2022
Sunday, February 20, 2022
Holy shit and unholy Alborada
Holy shit and unholy Alborada
He works with human excrement - what is rejected, what is accounted of no worth to mankind - and in it I suppose he hopes to discover something that is of worth.
- Robertson Davies, The Rebel Angels
Summary
This review attempts to investigate the film Alborada, directed by Asoka Handagama 2022, through the lens of psychoanalytic theories and interpretations of Freud, Lacan and Deleuze. It demonstrates the symbolic uses of faecal elements in the filmic text, which depicts a few of the discourses associated with social bonds. It concludes the challenging and controversial use of faecal symbols in artistic and political contexts.
Faeces
The movie is positioned in a universe of faeces. This starts from the first instance of the protagonist’s arrival at the new accommodation, which is given by Lionel Wendt. The "Bucket Toilet" is located a little far from the residence outside the beach. This toilet is inspected by the protagonist, Pablo Neruda, who finds its function is awful and queries about the drainage system of the area. The answer was that this is the way of dumping excretions, and the bucket underneath would be replaced by a Sakkili woman daily. That was the whole sewer management system for the residence. The caretaker, Rathne Ayya, had got a different toilet for his use.
Besides the fact that Pablo intervenes in his affairs, which made him leave Burma and come to Sri Lanka, his obsession with the toilet cleaner, a young woman from an untouchable caste, brings him a fantasy. This fantasy has its own obscene dimension as it ties in with excretion in the Freudian context.
ad nauseam of toiletry
The movie develops with the smell signifier from the beginning minutes until the end. In another perspective, it signals at the beginning that the movie does not bring you any fantasy other than misery. This bad smell starts to echo in the mind of the spectator, and it becomes an anti-catalyst to the entire artistic core of the filmic text. This would be an extension of mechanical art to the level of perversion in the observer. It should be noted that the background music also acts as a body of signifiers which revolve around the theme and has natural tones. At the beginning of the scene of Neruda’s travel from home to a nearby party location, he experiences strange music, a folklore, but he loses himself looking for it, and experiences a traumatic pain, a wound of his own mind with the immediate past memories.
All the other events are built around this faecal castle. Once, Pablo ordered the servant, Rathne not to use his toilet as he offered his excretion in the purest form to the young woman who comes daily to clean the toilet and discharge the collection bucket.
This mandate of offering his excretion to the woman is a direct follow-up to Freud’s equation between faeces and gifts, Lacan states that the formula of offering-‘everything for the other’—shows that it is a fantasy of the obsessional neurotic[1].
From this point forward, he begins his fantasy of being seduced by remotely observing her working process in the toilet. He possessed himself by watching the toilet in the early morning in a hidden gaze and became obsessed to the point of raping this young woman of low caste who had been repulsed by the caretaker of her same ethnicity but of a higher caste.
The caretaker leaves the premises by excreting in the banned toilet, which was assigned only to use by Pablo, showing him the disgust of being associated with a low-caste woman, untouchable in the background of his Hindu faith. Pablo watched his act of denying the rule over him and fell into the reality at the end of his fantasy space. His fantasy was shattered.
The woman kills herself as a true act in response to the Pablo at the sea by losing her purity, though no one cared about low-caste females’ dignity at the time of the events but portraying self-denial of the crime that happened over her.
Finally, Pablo decides to replace her service by himself and carries the sewer bucket on his head towards the Sakkili village to discharge, most sarcastically, the excretion of his caretakers contained in the bucket. In his act, he firstly dramatized his guilt for the crime of raping the woman, and secondly, he demonstrates the carrying of his caretaker’s excretion-contained bucket on his head to escape the reality of betraying his God’s resemblance, which he faked to the caretaker. This point is merely a transfiguration of the master-slave relationship inversion just to remake his destiny, which is full of guilt.
During the progression of the above events, two other major event moments took place in the main theme. The Burmese Affair and Lionel Wendt. First, Pablo undergoes a process delivered by his schizophrenic condition to the experience of his Burma affair, a former girlfriend, depicted as a devil in his fantasy space, in contrast who portrayed herself as Pablo’s "desire" or object of desire at the meeting of the second subject, Lionel Wendt, the photographer. Lionel dramatizes the locus of Pablo’s social order being threatened by the schizophrenic subject, the femme fatale, whom he encounters.
One of the best Hollywood movies that could be compared against this symbolic use of the scatological elements in the movie, i.e., faeces, toilet interior, sewer collecting buckets, women portrayed to carry sewer buckets, depiction of bad smell (Hydrogen Sulphide) etc. is the movie called “The Help” 2011. It uses the symbols of the toilets separately used by the white people and the coloured people demonstrate the issues of the society in 60s in terms of racism. This movie suggests the mere mobius of the cinematic text of Alborada in an ethnocentrically fixated universe.
Trainspotting (1996), which depicts the unrest among poor youth in Edenborough and their drug addiction by symbolically portraying disgusting images of faecal matter, literally reproducing "the worst toilet in Scotland," is another film that has used faecal symbols in a more widespread adoption.
Reawakening the social traumas through faecal elements
From a panoramic view of the cinematic text, it could be concluded that the unveiling of the obsessional neurotic and narcissistic nature of Pablo Neruda is the subject of the movie. In Lacanian context, partial drives, especially the anal drive which produces the faeces as partial object, and consequently the olfactory, the sense of smell, unveils a truth about the suppressed memory of Neruda.
The fabric of the symbolic universe is the disgust of the excretion of the human subject, in complete opposition to the Freudian anal discourse: faeces become a traumatic gift. In the meantime, how do the erotic pulses get their life through embodying the external objectivity of the same faecal universe? Oversimplified version, can shit trigger sexual arrogance? A Lacanian perspective, rather than the idea of Deleuze, of a body without organs, BWOs, a resembling and analogical solution prevails in the core of the cinematic text. How can a smell of faeces or scatological elements create a material image of sexual desire in the psyche? In a sense, that challenge had been answered by Asoka. In this filmic context, he had become the first director to manipulate such elements into an artistic form in Sri Lankan cinema: A controversial adoption of a faecal metaphor of sexual desire. In the smell, as an anti-voyeuristic image on the screen, the whole potential to become a signifier is embedded, and he uses it to explore a wide range of human core values (here the subjects of the Alborada, especially Neruda), exploding them into a plethora of organs, by products, and faeces. The egg becomes a creature of its own traces; the cancerous dimension of BWOs. I suppose that as time passes, the Deleuzian interpretation will find its own locus.
Perhaps in the movie, the social order is being deconstructed by two main themes: first, the Tamil ethnocentrism and social hierarchy through caretakers’ point of view, and second, the feminist world view about the time of the events in question through all the characters integrated in the main story, especially the position of the woman who acts as a sewer carrier.
On the other hand, Asoka’s attempt to bring the faecal symbols to a form of cinematic art is a political expression. It could be seen as a symbol of how people might become aware of an opposing group or hegemony against the political powers in the future. Already, faecal material as a foreign body to the existing ideological atmosphere has become a trendy political expression. The end scene of the movie, the re-emergence of the dead woman from the water, could be a sign of that moment.
Notes:
I took the title “Holy and unholy shit” to produce the title of this article from the book, Fecal Matters in Early Modern Literature and Art Studies in Scatology: Holy and Unholy Shit: The Pragmatic Context of Scatological Curses in Early German Reformation Satire losef Schmidt, with Mary Simon
Dawson Preethi
dawsonpree@gmail.com
[1] Jacques Lacan, Le Séminaire. Livre VIII. Le transfert, 1960–61, ed. Jacques-Alain Miller, Paris: Seuil, 1991.
Thursday, February 17, 2022
ක්වොන්ටම්-බෞද්ධ ලෝක අතර සැරිසරන ඩෝසන්ගේ ප්‍රබන්ධය-අනුසර වීරසිංහ-"අනිද්දා" පුවත්පත (2022/02/13)
ක්වොන්ටම්-බෞද්ධ ලෝක අතර සැරිසරන ඩෝසන්ගේ ප්‍රබන්ධය
අනුසර වීරසිංහ
"අනිද්දා" පුවත්පත (2022/02/13)
විද්‍යා ප්‍රබන්ධ ශානරයට අයත් ආශ්වාදජනක නවකතාවක් ලාංකිකයෙකු අතින් ලියැවෙන්නේ කලාතුරකිනි. ආතර් සී.ක්ලාක්, නැතිනම් මෑත කාලීනව ජාත්‍යන්තරයට ගිය යුධංජය විජේරත්න වැනි ලේඛකයෙකු අතින් හැරුනු කොට එවැන්නක් ඉංග්‍රීසි බසින් ලියැවෙන්නේ ඊටත් කලාතුරකිනි. එසේම, එවැනි විද්‍යා ප්‍රබන්ධයක් ඩෝසන් ප්‍රීතිගේ පළමු නවකතාව තරම් අපූර්ව සහ නිර්මාණාත්මක වන්නේ ඊටත් කලාතුරකිනි. ඉතින්, අද මාගේ ලිපිය හරහා ඩෝසන් ප්‍රීතිගේ නවතම විද්‍යා ප්‍රබන්ධය වන "The Basis" (දි බේසිස්) නවකතාව ගැන අදහසක් පළ කරන්නට සිත් වූයේ එබැවිනි.
මිනිස් ශිෂ්ටාචාරය ගොඩනැගෙන්නේම කතන්දර කීමේ කලාව (storytelling) හරහා ය. "හෝමෝ සේපියන් මානවයා කියන්නේ කතන්දර හරහා හිතන්න පුරුදු වුනු ජීවියෙක්. ඔහු හැමවිටම හිතන්නේ ඔවුන් ජීවත් වන මේ විශ්වයත්, වීරයන් සහ දුෂ්ටයන්, ගැටුම් සහ විසඳුම් මෙන්ම උත්කර්ෂයන් සහ සතුටුදායක අවසානයන්ගෙන් පිරුණු කතන්දරයක් කියලයි. අපේ ජීවිතයේ අර්ථය හොයාගෙන යද්දි පවා අපි ඇත්තටම හොයන්නේ තමන් ජීවත් වන මේ යථාර්ථය පැහැදිලි කරන්න පුලුවන් කතන්දරයක් සහ එහි තමන් රඟපාන චරිතය මොකක්ද කියලයි." මෙසේ පවසන්නේ සුප්‍රසිද්ධ ඉතිහාසඥ යූවල් නෝවා හරාරි විසිනි. සැබැවින්ම, ආරම්භයේ සිටම මිනිස් මනස පුහුණු කොට ඇත්තේ සිය පැවැත්මේ කතාව මුල, මැද, අග සහිතව ගලා යන ආඛ්‍යානයක් ලෙස පරිකල්පනය කිරීමටය. බයිබලය, කුරානය ඇතුළු බොහෝ ආගමික ලියැවිලි පාහේ රචනා වී ඇත්තේ එලෙස මිනිසා බිහි වීමේ සිට විනාශ වීම දක්වා වූ කතන්දරය පුරෝකතනය කිරීම සඳහාය. එකී ආගමික කතන්දර අනෙකුත් අන්දරයන්ට වඩා සුවිශේෂී වන්නේ ඒවායේ ලියැවී ඇති සිදුවීම් සැබෑ ලෝකයේ සිදු වී ඇති බවටත්, ඉදිරියේදී සිදුවනු ඇති බවටත් කුඩා කාලයේදීම මිනිස් මනසේ ගොඩනගන දෘෂ්ටිවාදය නිසාවෙනි. මන්ද යත්, ඒ සෑම කතාවක්ම ලියන්නේ අප මේ ජීවත් වන යථාර්ථය නිර්මාණය කළ සර්වබලධාරී දිව්‍යමය රචකයෙකු විසින් බවට එකී ආගමිකයන් තුළ දැඩි විශ්වාසයක් පවතී.
"The Basis" නවකතාවටද පාදක වන්නේ එලෙස සිය පරිකල්පන ලෝකයේ පවතින කතන්දර යථාර්ථයේ ප්‍රතිනිර්මාණය කරන්නට සර්වබලධාරී දෙවියන්වහන්සේට වූ හැකියාව අනාගතයේදී මිනිසුන් ගොඩනගන ලද විද්‍යාව විසින් උදුරාගතහොත් ලෝකයට අත්විය හැකි ඉරණමයි. මෙය කියාපෑමට රචකයා සිය නවකතාවටම ආවේණික වූ "ටැරන්ටිනෝලන්තය" (Tarantinoland) නම් පරිකල්පිත රාජ්‍යයක් නිර්මාණය කරයි. ඒ නම ඇසූ සැණින් අයෙකුට සිහිවන්නේ වෙඩි තැබීම්, හිංසනය, අඳුරු ප්‍රහසනය ආදියෙන් පිරුණු ඇමෙරිකානු නාස්තිකවාදයේ (American nihilism) හරස්කඩක් සිය චිත්‍රපට හරහා ප්‍රේක්ෂකයා වෙත රැගෙන එන ක්වින්ටන් ටැරැන්ටිනෝ නම් අධ්‍යක්ෂකවරයාවයි. සැබැවින්ම, නවකතාව තුළ අපට හමුවන 'ටැරැන්ටිනෝලන්තයත්', ටැරැන්ටිනෝගේ චිත්‍රපටයක් සේ නීතිය, සමාජ ආචාරධර්ම පිරිහී ගිය, සිවිල් යුද්ධයක් මධ්‍යයේ දූෂිත අධිකාරිවාදී රාජ්‍ය තන්ත්‍රයක් පවතින, සත්‍ය කතා කළවුන් අනපේක්ෂිත ලෙස ඝාතනය වන ඩිස්ටෝපියානු(dystopian) සමාජයකි. එය ජෝර්ජ් ඕවෙල්ගේ 1984හි හමුවන ඕෂනියාවද, මාගරට් ඇට්වුඩ්ගේ "The Handmaid's Tale" කෘතියේ හමුවන ගිලියඩ් නගරයද, නැතිනම් අප සැම ජීවත් වන සමකාලීන ශ්රී ලංකික රාජ්‍යයේම පිළිබිඹුවක්ද යන්න සිතා බැලිය යුතුය.
මෙම නගරයේ වාසය කරන ලංකාතිලක සිරිමාන්න නම් ලේඛකයෙකුට දිනක් කොන්ස්ටන්ටින් නැමැති ආගන්තුකයෙකු අමුතු යෝජනාවක් ගෙන එයි. කොන්ස්ටන්ටින්ට අවැසි වන්නේ මාක්ස්වාදී විප්ලවකරුවන් පිරිසක් විසින් අනපේක්ෂිත මොහොතක ටැරැන්ටිනෝලන්තයේ පාර්ලිමේන්තුව පුපුරනද්‍රව්‍ය යොදා පුපුරවා හැරීම ගැන කතාවක් මෙම රචකයා ලවා ලියවා ගැනීමටයි. එහෙත්, එම කතාව ලියා අවසන් කළ පසු එය හුදු ෆැන්ටසියක් නොවනු ඇති බවටත්, ඔහු ලියූ අන්දමින්ම පාර්ලිමේන්තුව පිපිරවීම යථාර්ථයේද සිදු වනු ඇති බවටත් ආගන්තුකයා අනතුරු අඟවයි. එය කෙතරම් සදාචාරයට පටහැනි සහ අදහාගත නොහැකි යෝජනාවක් වුවද, දවස් කිහිපයක් තුළ මෙම මායාකාරී කතාව සම්පූර්ණ කළහොත් තම ජීවිතයේ ගැටළුවලින් මිදිය හැකි තරම් මිලියන හතරක මුදලක් ලබා දීමට ආගන්තුකයා එකඟ වන බැවින් රචකයා මෙම යෝජනාව පිළිගනී. "මට මෝඩයන් 225දෙනෙක් පුපුරවලා දාන්න ඉතිරි වෙලා තියෙන්නේ පැය එකසිය විස්සයි!" ලංකාතිලක සිය කතාව රචනය අතරතුර සිතන්නට වෙයි. එබැවින්, මෙම කතාව එක් ආකාරයකින් යථාර්ථය සහ ප්‍රබන්ධය අතර සීමාමායිම් බිඳ දමයි. එසේම එය නිසැකවම අනාගතයේ සිදු වීමට නියමිත සිදුවීමක් ගැන අනාවැකියක් පවසන පෙර කී අන්දමේ ආගමික ලියැවිල්ලක් වැනිය. එහෙත්, එම අනාගත සිදුවීම සිදු වන්නේ දැන් ලංකාතිලක හිස් කඩදාසි මත ඒ සිදුවීම රචනා කළහොත් පමණි.
මෙය හුදෙක් ෆැන්ටසිමය සිදුවීමක් ලෙස එක්වරම පාඨකයාට දිස් වුවද, ටයිටැනික් නෞකාවේ මුහුදුබත් වීම සම්බන්ධයෙන්ද මෙවැනි අද්භූත අන්දරයක් ඇත. ටයිටැනික් නැව ගොඩනැගීමට සිතාවත් නොතිබූ, ඊට වසර දහහතරකට පෙර කාලයේ මෝර්ගන් රොබර්ට්සන් නම් ලේඛකයෙකු "The Wreck of the Titan" නම් කතාවක් රචනා කළේය. අනාගතයේ නිමැවීමට නියමිතව තිබූ ටයිටැනික් නැවේ දිගට සහ එය රැගෙන ගිය පිරිසේ සංඛ්‍යාවටද බොහෝ සෙයින් සමාන වූ මේ ප්‍රබන්ධයේ එන නෞකාව, කතාව අවසානයේදී ටයිටැනික් නැව සේම අයිස් පරයක හැපී විනාශ වෙයි. එකල මිනිසුන් සැක කලේ මෙය ලියූ ලේඛකයා ටයිටැනික් නැවේ අනාගතය කාලයකට ඉහතදී අනාවැකියකින් කීමට තරම් අසාමාන්‍ය මානසික ශක්තියක් වූ අනාවැකිකරුවෙකු ලෙසය. එහෙත්, මේ කතා එකිනෙකට සමාන වන්නේ කෙසේද යන්න නොවිසඳුනු ගැටලුවකි. ඒ අනුව, විශ්වයේ පවතින මෙවන් අනාගත හා අතීත සිදුවීම් අතර යම් අන්තර්සම්බන්ධයක් තිබිය යුතුය. කාලය තව දුරටත් මිනිසා තොටිල්ලේ නැළවෙද්දී අසා සිටි කතාවක සේ අතීතයේ සිට අනාගතයට ගලා යන හුදු සරල මානයක් නොවේ."Delayed Choice Quantum Eraser" වැනි පරීක්ෂණයකින් පවා විද්‍යාඥයන් වරෙක ඔප්පු කිරීමට උත්සාහ දැරුවේ එලෙස මිනිස් ශිෂ්ටාචාරයේ කතාවට හුදු හේතුපලවාදී ගලායාමක් නොමැති බැව් විය හැකිය. කෙසේ නමුත්, එලෙස ටැරන්ටිනෝලන්තයේ අධිකාරිවාදී පාලනයට එරෙහිව දියත්වන විප්ලවයක කතන්දරය එක් අතෙකින් කියවන්නට ලැබේ.
අනෙක් අතින්, මීට සමාන්තරව දිවෙන තවත් කතාවක් අපට මෙම නවකතාවේදී හමුවේ. එහි සිටින්නේද ලංකාතිලක වැනිම තවත් ලේඛකයෙකි. ඔහුගේ නම ගණනාථය. දිනක් හුදෙකලාවේ ගිලිණු ගණනාථගේ නිවසට එක් ස්ත්‍රියක් කඩාවදී. ඈ පිස්තෝලයක් අමෝරාගෙන සිටින්නීය. තමන් මීට වසර ගණනාවකට පෙර ගණනාථ විසින් රචනා කළ කතාවක චරිතයක් ලෙස ජීවත් වූ බව ඈ පවසයි. එහෙත්, පසුව එම කතාව සැබෑ ලෝකයේ සිදු වන්නට පටන් ගත් බවද, ගණනාථ විසින්ම එකී කතන්දරයට දුන් අවසානය අනුව ඇයට මියයන්නට සිදු වූ බවද ඇය පවසා සිටියි. ඇය මේ පැමිණ සිටින්නේ කතන්දරය තුළ තමාව මරා දැමූ ලේඛකයාගෙන් පළිය ගන්නටය. එහෙත්, මෙහි පවතින ගැටලුව වන්නේ කාලයකට ඉහත මියගිය ප්‍රබන්ධමය ස්ත්‍රියක් යලි ඔහු ඉදිරියේ පෙනී සිටින්නේ කෙසේද යන්නයි. මට ඇයව එක්වරම දිස්වූයේ ෂෘඩිංගර්ගේ බළලා (Schrodinger's cat) වාගේය. මන්ද, කලෙකට ඉහතදී අර්වින් ෂෘඩිංගර් නම් විද්‍යාඥයා අපූරු පරීක්ෂණයක් සිදු කළේය. ඔහු සිය බළලා විකිරණශීලී මූලද්‍රව්‍යයක් සහිත බඳුනකින් යුතු පෙට්ටියකට බහාලා වසා තැබුවේය. යම් කාලයකට පසුව පෙට්ටිය නිරීක්ෂණය කරන විට එක්කෝ ඔහුගේ බළලා විකිරණශීලී ද්‍රව්‍යයේ බලපෑමෙන් මියගොස් තිබිය යුතුය, නැතිනම් ජීවත් විය යුතුය යන පුරෝකතනය විය. සම්භාවිතාවක් පැවතුණේ එකී සිදුවීම් දෙකෙන් එකක් වීමට පමණි. නමුත්, පසුකාලීනව ක්වොන්ටම් භෞතික විද්‍යාඥයින් මේ සිදුවීම උපයෝගී කරගෙන පවසා සිටියේ ෂෘඩිංගර්ගේ බළලා එකම මොහොතක එක් විශ්වයක ජීවත් වන බවත්, තවත් සමාන්තර විශ්වයක මියගොස් සිටිය හැකි බවත්ය. මේ ස්ත්‍රියද එසේ එක් විශ්වයක මියගොස් තවත් එකක පවතිනවා විය හැක. කෙසේවුවත්, එවැනි සරල පර්යේෂණයක් හරහා අපගේම හැඩරුව ඇති සතුන්, මිනිසුන් තවත් සමාන්තර ලෝක අනන්ත ගණනක පැවැතිය හැකි බවට විද්‍යාඥයන් තර්ක කරන්නට විය. එමෙන්ම, ඒ සෑම ක්වන්ටම් ලෝකයක්ම සෑදී ඇති ක්ෂුද්‍ර ක්වන්ටම් අංශු තුළ පවත්නා තන්තු (strings) පවා මිනිසාට ළඟා විය නොහැකි විවිධ මානයන්හි පැතිරී ඇති බව සොයා ගැනුණි.
මේ අදහස ඩෝසන්ගේ නවකතාව තුළ බෞද්ධ විශ්වවේදයේ කියැවෙන නිරය, ප්‍රේතලෝකය, මිනිස්, දේව, සුර, අසුර ලෝක ආදී වූ ප්‍රතිසන්ධිතල තිස් එකක් පවතින බවට වන මතය සමග සහසම්බන්ධ කරයි. කතාව අතරතුර ගණනාථ මෙම දෛව ස්ත්‍රිය සමග එකී විවිධ තල හරහා ගමන් ගන්නේ, මිනිසෙකු මියගිය පසු ශරීරය හැර යන ගන්ධබ්බ හෙවත් බාර්ඩෝ(Bardo) ආත්මයක් වාගේය. මන්ද යත්, රිපොන්චේගේ තිබ්බතීය මළපොතට අනුව විඥානයකට ඇසිපිය හෙළන සැණින් තමන් සිතන ස්ථානයකින් මතුවිය හැකිය. එය මව්කුසක් සොයා අහසේ පාවයන සේකරගේ ප්‍රබුද්ධ කාව්‍යයේ එන චරිතය සේම, ගැස්පර් නොඒගේ "Into the void" වැනි සිනමාපටයක් සිහිගන්වයි. අපට මෙතෙක් මිනිස් ලෝකයේදී පැවති කාලය පිළිබඳ ගැටලුව නිරාකරණය වන්නේ ඔවුන් මෙම ප්‍රේත, දේව ආදී ලෝක අතර සැරිසරන විට සිදුවන කතාබහෙනි.
මිනිස් ලෝකයට ඇත්තේ දිග, පළල, උස යන භෞතික මාන තුන සහ කාලය යන එක් මානයකි. එහෙත්, මෙහිදී මෙම ස්ත්‍රිය තර්ක කරන්නේ වෙනත් ප්‍රතිසන්ධි ලෝකවලදී කාලයද මිනිසාට හසු නොවන බහු තලයන්හි පැතිරී ඇති බවයි. උදාහරණයක් ලෙස, මහාබ්‍රහ්මයා වැඩසිටින්නේ 14වන ප්‍රතිසන්ධි තලය වන බ්‍රහ්මපුරෝහිත ලෝකයේය. එහි කාලය මාන හතරක පැතිරී පවතී. මහා බ්‍රහ්මයාට ඔළු හතරක් ඇත්තේ එම මාන හතර පෙන්වීමට බව ඇය කියයි.එසේම, ලෝකයම මවිතයට පත් කරමින් සොයාගත් සමහරක් ගණිත සමීකරණ, තමා භාවනානුයෝගීව සිටින විට දෙවියන් විසින් මනසට ලබාදුන් බව පවසන රාමනුජන් වැනි විද්‍යාඥයින් සමග සම්බන්ධ වූ එකී ඉහළ තලයන්ගෙන් පැමිණි දේව ජීවීන් පවා අපට නොපෙනෙන කුඩා අංශු ලෙස පැවතිය හැකි බවට ඔවුහු සිතති. එසේම, ඔවුහු සිය නිවසේ වාසය කරන බළලා අයත් වූ තිරිසන් ලෝකයටද ගමන් කරමින් ඌ සමග කතාබහේ යෙදෙති. ඒ සෑම ජීවියෙකුටම වෙන් වූ ජීවිත කතාවක් සහ ඔවුන්ට පැවැත්මට සුදුසු කාලාවකාශ මානයන් මේ විශ්වය විසින් නිර්මාණය කර ඇති ආකාරය ගැන අපට පුදුමයක් දැනේ. එසේම, මිනිසුන් සමග කතා කරන අමුතු පූසන් සැමවිටම හමුවන්නේ හරුකි මුරකමි නම් ජපන් මායා යථාර්ථවාදී ලේඛකයාගේ කෘති තුළින් පමණක්ම නොවන වගද අපට පසක් වේ.
මේ ආකාරයට, ලේඛකයෙකුගේ පරිකල්පන ලෝකය තුළ මැවෙන චරිත සත්‍ය ලෝකයට රැගෙන එමින් යථාර්ථයත්, ප්‍රබන්ධයත් අතර මායිම් බොඳ කරන මෙම විද්‍යා ප්‍රබන්ධය අවසානයේ එකී විප්ලවකරුවන්ගේ කතන්දරයත්, මෙම දෛව ස්ත්‍රියගේ කතන්දරයත් අපූරු ලෙස එකට එක් කොට සිහිනමය වියමනක් ගොඩනගයි. ඉතින්, අපගේ මනසේ මැවුනු චරිත, විවිධ තලයන්හි ජීවීන්, කතන්දර සැබෑවට අද්දකින්නට ලැබුනහොත් කුමක් වනු ඇද්ද? "The Basis" නවකතාව මෙයට පිළිතුරු සපයයි.
Subscribe to:
Posts (Atom)